معبود
اگر روزی رسد دستم به دامانت
کنم جان را به قربانت
ولی بی لطف و احسانت ...چگونه
شوم ناخوانده مهمانت ...چگونه
تو معبود منی ؛ بگذار داد از دل بگیرم
پناهم ده که بر سقف حرم منزل بگیرم
تو دریایی و من ؛ تنها غریق مانده در باران
تو فانوس رهم شو؛ تا ره ساحل بگیرم
می مانی و می دانم
پا بسته تقدیری
یک حادثه با من باش
زیبای اساطیری
تن تو
از تن تو که میگذرم
حرفاتو باور می کنم
تو دست بارونی عشق
خستگیمو در می کنم
میون این فاصله ها
بودن تو یه نعمته
حتی اگه یه شب باشه
سفر با تو غنیمته
میون این فاصله ها
بودن تو یه نعمته
حتی اگه یه شب باشه
سفر با تو غنیمته
شب سفر یه حادثست
برای تو برای من
یه فرصت بدون شک
واسه دوباره ما شدن
آخرین جاده کجاست
عبوره یا رسیدنه
حتی دروغ ولی بگو
که این شبا مال منه
از تن تو که میگذرم
حرفاتو باور می کنم
تو دست بارونی عشق
خستگیمو در می کنم
میون این فاصله ها
بودن تو یه نعمته
حتی اگه یه شب باشه
سفر با تو غنیمته
میون این فاصله ها
بودن تو یه نعمته
حتی اگه یه شب باشه
سفر با تو غنیمته
شب بخیر
شــب بخير ای آخــريـن امـيد من
نذار تـــاريکی تو قـلبت بشـينه
چشات رو به روی شهر شب ببند
تا چشای کوچيکت خواب ببينه
می دونـم خـواب ســتاره می بينی
خنده هات برای من غريبه نيست
با مــداد نــــقره ای رو تـــــن مـاه
همه ی آرزوهـــات رو بنـويس
غروبـا تو سرزمـــــــين خواب تو
بوی تنهايی و غربـــت نمیـــــآد
توی کوچــــــه های ســـــــبز اون
بجز، صدای پای محبت نمــــیآد
فرصت موندن شـــهر خواب کـمه
دلت رو به آســــــمون گره بزن
پا بذار تو جاده های کــــــهکشون
شب بخيرای آخـــــرين اميد من
باورم کن
چی می شد دست تو این خونه رو روشن بکنه
خونه ای که چشم به راه بوی بودن تو بود
چی می شد خط بکشه بال و پرت تو آسمون
آسمونی که در آرزوی بودن تو بود
کاشکی کوله بار دردو از رو دوشم بر می داشتی
میون این شب تردید منو تنها نمی ذاشتی
آسمون فرصت پرواز منو ازم گرفت
گوشه قفس نشستم تا که باورم کنی
با وجودی که دلم می خواست از این خونه برم
همه درا رو بستم تا که باورم کنی
پر پروازتو حضور مبهم پنجره ها
روبروم ديواراي آجريه
خورشيد روشن فردا مال تو
سهم من شباي خاكستري
توي اين دلواپسي هاي مدام
جز ترانه هاي زخمي چي دارم
وقتي حتي تو برام غريبه اي
سر رو شونه هاي بارون مي ذارم
اسم تو براي من مقدسه
تا نفس تو سينه پر پر مي زنه
باورم كن كه فقط باور تو
مي تونه قفل قفس رو بشكنه
منم مو يه اسمونه بي دريغ
منم مو يه كوره راه نا گزير
اي ستاره شباي مشرقي
پر پرواز من و ازم نگير
بوی غریب پائیز
غروب يک ستاره دنيامو زيرو رو کرد؛
دلم تو اوج ترديد فقط يه آرزو کرد
کاشکی سفر ميرسوند ما رو به بی نهايت؛
اما حالا جاده ها ميره به سمت غربت
همخونه ی قديمی سقفمو از من نگير؛
تو واژه بودنی؛معنی رفتن نگير
شايد که لحظه هامون غريبه باشه با هم؛
نگو که فرصتی نيست؛نگو آخر راهم
تو اين غروب دلگير ای از ترانه لبريز؛
نذار بپيچه اينجا بوی غريب پاييز...
شبهای تکراری
میون این فاصله ها بودن تو یه نعمته
حتی اگه یه شب باشه سفر با تو غنیمته
شب سفر یه حادثه ست برای تو برای من
یه فرصت بدون شک واسه دوباره پر زدن
آخر این جاده کجاست عبوره یا رسیدنه
حتی دروغ ولی بگو که این شبا مال منه
تو این غریبی مدام حرفاتو باور میکنم
تو دست بارونی عشق خستگیمو در می کنم
خاطره ای به رنگ شب نشسته رو ترانه هام
یه لحظه خاکستری ازون سفر مونده برام
خاطره ای به رنگ شب نشسته رو ترانه هام
یه لحظه خاکستری ازون سفر مونده برام
تردید
تو زخمی تردیدی / بی خاطره ، بی رویا
وامانده تر از دیروز / بیهوده تر از فردا
تصویر سرابی دور / در قحطی بارانی
سرگشته تر از طوفان / از عشق گریزانی
با چشم تو ، آئینه / بی واژه غزل می ساخت
نفرین به غروبی که / اندوه ترا نشناخت
نفرین به سکوت تو / نفرین به صدای من
تردید مکن ، بنشین / یک لحظه به جای من
من ماندنیم، امّا / تو ، فرصت پروازی
از عشق ، برای من / یک فاجعه می سازی
بگذار خودم باشم / تکراری بی برگشت
یک عاشق تنها که / دنبال خودش می گشت
